Zeepbelinstallatie als aankondiging van de museumnacht in delft
16-23 oktober in een winkelpand, oudekerkstr 4

24 oktober in het legermuseum, www.museumnachtdelft.nl

De machine en de mens, op zoek naar poëzie in de wereld van de materie.

Peter Schräder zoekt in zijn werk naar de poëzie van het beeld, vanuit het mechaniek en de elektronica. Hij is gefascineerd door de dialoog die deze schijnbaar tegengestelde werelden met elkaar kunnen aan gaan.
Hij beschrijft zichzelf als ‘een regisseur van ingrediënten die zich als vanzelf aandienen in zijn werkplaats’. Zijn manier van werken lijkt op die van een uitvinder.
In Peters woorden: ’Ik pak ze op[de ingrediënten, sic.], beoordeel en voeg samen, zodat een beeldentaal ontstaat, een tastbaar gedicht.’ In zijn kunst probeert hij een verbinding te maken tussen de mens en de machine. Apparaten worden door de kunstenaar zover doorontwikkeld dat er een ongewone toepassing ontstaat.

Hij heeft een zeepbelmachine ontwikkeld, die non–stop grote zeepbellen  kan maken. Peter streeft er naar om een evenwicht  te vinden, tussen de machine, met zijn strenge ritme en structuur, en de ervaring die de machine  oproept bij de toeschouwer.
Deze specifieke installatie nodigt de kijkers uit om heel aandachtig het ontstaan en het voorbijgaan van de enorme zeepbellen te bekijken. Zonder naar een verklaring te zoeken in de willekeurige en natuurlijke patronen. De zeepbellen landen heel langzaam op een vlak met water, ze versmelten met elkaar, groeien (tot wel 3 meter), blijven liggen en bewegen heel rustig mee op ieder zuchtje wind totdat ze uiteindelijk knappen.
De simpele schoonheid van de zeepbel gebruikt hij als metafoor voor de ervaring van een moment en de betekenis daarvan. Deze installatie gaat over het stilstaan bij tijdelijkheid en bij vergankelijkheid. Deze poëtische gelaagdheid kenmerkt het werk van de kunstenaar.

De machines zijn een gedachte geworden.